Θυμάμαι πριν από χρόνια που ψάχναμε με την Μαρία σαν τις τρελές τα εσωρουχαδικα της Κηφισιάς τέτοια μέρα τέτοια ώρα, να βρούμε κόκκινα βρακιά.
Μας είχε πει η Στέλλα πως ήταν γούρι τρομερό να μπει η καινούρια χρονιά με κόκκινα εσώρουχα, γούρι γενικά ή γούρι στα γκομενικα δεν μας είχε διευκρινίσει βέβαια αλλά δεν μας ένοιαζε κιόλας, πιο πολύ μας άρεσε η ιδέα και το γέλιο που κάναμε στην διαδρομή. Εκείνη η χρονιά πάντως δεν ήταν κι απ´ τις καλύτερες σε κανένα επίπεδο, μην σας πω ότι σχεδόν μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, και δια της εις ατοπον επαγωγής καταλήξαμε στο ασφαλές συμπέρασμα πως την καλή την τύχη δεν την κάνει τελικά το χρώμα του βρακιού αλλά το περιεχόμενο του, και ειδικότερα ο τρόπος που το χειρίζεσαι if you get my point.
Κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς έκτοτε την θυμάμαι την ιστορία με τα βρακιά, και ειδικά τα γέλια μας και την ανεμελιά με την οποία αντιμετωπίζαμε μέχρι τότε την ζωή μας. Υπήρξε ορόσημο κατά μια έννοια η χρονιά εκείνη και θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν το τέλος όχι απλά μιας εποχής για μας, αλλά και της όποιας αθωότητας μας είχε μείνει. Που θυμάμαι πως την χάσαμε όμως φορώντας κόκκινα βρακιά και γελώντας με την ψυχή μας, κι αυτό μας φέρνει στο δεύτερο ασφαλές συμπέρασμα της ημέρας. Όλα τα ξεπερνάμε τελικά, ή τα συνηθίζουμε, ειδικά όταν έχουμε γύρω μας εκείνους που αγαπάμε. Και ο χρόνος που περνάει έχει την ιδιότητα να σβήνει ή να απαλαίνει έστω τις δυσάρεστες αναμνήσεις και να αφήνει ζωντανές μόνο τις όμορφες. Τα γέλια, και τις χαρές και το κόκκινο χρώμα. Του πάθους ή του βρακιού.
Καλή καινούρια χρονιά λοιπόν!!!! Μακάρι το 2018 να είναι γεμάτο χαμόγελα, έρωτες, τύχη, επιτυχίες και φυσικά, πέρα και πάνω από όλα υγεία.
